Surfing, Camping & The Great Ocean Road

Lieve vrienden en familie,

Na een kleine radiostilte ga ik een kleine update geven van mijn doen en laten in de afgelopen weekjes.
Het vorige bericht bleef plakken bij de Melbourne Cup Day, waarna een week van rust en hard werken begon. In deze week veranderde mijn programma in het ziekenhuis een beetje. In de eerste weken werd ik als exchange student eigenlijk compleet vrij gelaten in mijn programma. Ik kon kortom doen en laten wat ik wilde. Dit is natuurlijk heel relaxt als je de beste ervaringen op wilt doen, zowel in als buiten het ziekenhuis. Aan de andere kant merkte ik toch dat mijn basale kennis van de Neurologie eigenlijk miniem was. In de wandelgangen had ik al een aantal andere Australische studenten ontmoet die hetzelfde programma als ik volgden. Zij kregen echter regelmatig interactieve teaching sessions en begeleide patient encounters, iets wat ik erg miste. Na een korte meeting met de professor vond deze het daarom wel een goed idee om mij ik deel te laten nemen in het programma van de Aussies. Zo gezegd, zo gedaan. Ik moet zeggen dat ik daardoor de afgelopen weken een stuk meer heb geleerd en gedaan, waardoor ik nu ook het gevoel heb wat sterker in mijn schoenen te staan op dit vakgebied. Al met al een stuk prettiger. Ook bleek dat ik voor mijn examen thuis, dat moet inderdaad ook nog, een flink aantal opdrachten moest maken. Hierdoor zijn de afgelopen weekjes eigenlijk best flinke werkweken geworden. Het zien van patienten, maken van opdrachten en deze inleveren voor een beoordeling is nog goed te doen, maar net zoals in Nederland moet je soms dagen achter iemand aanzitten om je papieren terug te krijgen. Kost veel tijd, maar geeft veel voldoening wanneer je positieve reacties krijgt. Kortom een grote verandering in mijn programma met een positieve inslag. Gisteren heb ik dan ook een hele positieve eindbeoordeling gekregen, waardoor de komende vakantieperiode goed van start kan gaan!
Naast de drukkere ziekenhuisactiviteiten waren de weekenden vrij voor plezier. Het weekend nadat ik terugkwam uit Tasmanië gingen we op zaterdag surfen. Alles was weer tot in de puntjes voorbereid door mijn Nederlandse reisleiders, Max en Victor. Auto gehuurd, surfboards en wetsuits gereserveerd, 'no worries' dus. Alleen het surfen zelf... Aangezien ik nu eenmaal niet de meest gymnastische persoon ben, had ik mijn twijfels over het daadwereklijk berijden van een golf. Een surfles kan hier normaal hulp bieden, maar was volgens de anderen niet nodig. Na een korte uitleg, een korte ruzie met mijn wetsuit en een lamme arm van een lange tocht naar het strand met de grootste plank uit het schap begon ik aan de strijd. En dat ging eigenlijk helemaal niet zo slecht. Na een klein uurtje kwam ik met gericht peddelen, snel opspringen en evenwicht houden al redelijk vooruit. Heel erg leuk! Een paar uur later had ik al op meerder golven gestaan, echt een machtig gevoel. Iets dat ik zeker vaker ga doen aan de East Coast de komende weken. Ik begrijp de mensen die al hun tijd met een plank op het strand doorbrengen opeens een stuk beter. De ontspanning, het gevoel, je moet het gedaan hebben.
Na een lange dag in de zoute zee wachtte die avond een night out met de medico's (= andere geneeskundestudenten). Ze namen ons, exchange students, mee naar een Jazzclub. Dit bleek een heel leuk tentje te zijn met een live jazzband, lekkere cocktails en een swingende dansvloer. Heel gezellig, maar om 12 uur moesten wel echt de treinen gehaald worden, want studeren is hier een serieuze aangelegenheid, ook in het weekend.
Na een weekje in het ziekenhuis stond vorig weekend wederom een leuke trip op de planning. The Great Ocean Road. Het zou een tweedaagse trip worden met een overnachting op een via-via vernomen gratis kampeerterrein langs de oceaan. Na een geweldig start van het weekend op de Rooftop bar (super dakterras met een geweldig uitzicht over Melbourne en bier dat Little Creatures heet) op vrijdagavond vertrokken we zaterdag tegen de middag. De reis begon goed doordat onze gehuurde mini-Toyota uitverkocht was en we een gratis upgrade kregen naar een gloednieuwe, luxe, Ford Fairline. Ook ging de buurman van Max en Victor, Saak, mee met zijn motor. Een mooie colonne. De Great Ocean Road is echt een geweldige route langs de zuidkust. De weg is na de 1e wereldoorlog aangelegd als monument voor de verloren manschappen. Het is een route van een paar honderd kilometer langs prachtige kliffen en rotsformaties, met als hoogtepunt de Twelve Apostels. Dit zijn rotspilaren in de zee, gevormd door duizenden jaren van beukend water en wind. Indrukwekkend om te zien. Het is wel redelijk toeristisch, de helicopters vliegen af en aan langs de rotsen om flink te verdienen aan een vluchtje van een kwartier.
Al rijdende langs de weg en op de camp site heb ik ook mijn eerste koala's gezien, opmerkelijke diertjes. Ze slapen ongeveer 90% van de dag en eten de andere 10%. Waarom? Ze eten alleen maar zeer giftige eucalyptusbladeren, waardoor ze naast eten alle andere tijd nodig hebben om die bladeren te verteren en ontgiftigen. Verder schijnen ze ook een beetje high te worden van die blaadjes. Omdat ze ook geen natuurlijke vijanden hebben, hoeven ze zich niet echt druk te maken. Eigenlijk een soort drugsverslaafden ;). Ze klimmen tot de uiterste rand van een tak om het verste blad te bemachtigen, echt acrobatisch om te zien. In de avond kwamen we ook nog een erg nieuwsgierige vos tegen, die vooral mij flink liet schrikken. Hij is flink bezig geweest, want de volgende morgen waren overal borden en voedsel te vinden.
Naast de rotsen zijn we ook nog gestopt bij een geweldig strandje, gevormd in een rotsinham. Zie de foto's.
Deze week stond zoals eerder gezegd vooral in het teken van beoordelingen en onderwijs waarmee ik gisteren dan officieel klaar ben. Een afscheidslunch in een Chinees restaurantje genaamd 'Shark Fin Bite' maakte het af. We kregen daar gisteren yum-cha. De semi-Chinese medestudenten wisten dit fenomeen goed te begeleiden. Je neemt plaats aan een grote tafel met een draaiend blad, waarna vervolgens constant karretjes met Chinesche hapjes door het restaurant worden gereden. Dit gebeurt in sessies, zodat hele colonnes mensen tegelijk aan het voederen zijn. De naam van het restaurant maakte dat ook haaienvlees beschikbaar was. Ik heb getwijfeld om het te eten, zie de foto. Volgende week ga ik nog een paar keer langs in het ziekenhuis en op dinsdagavond komt mijn langverwachte vriendinnetje aan. Vanaf dan gaat het avontuur weer beginnen. Het plan is om een paar dagen in Melbourne te blijven en Maartje die geweldige plekjes langs de Great Ocean Road te laten zien. Zondag vliegen we dan naar Cairns, waar ik een campervan gehuurd heb. het bedrijf heet Hippie Campervans, wat garant staat voor een met bloemetjes beschilderde woonruimte. Vanaf daar gaan we de oostkust van Australie afreizen tot in Sydney. We vliegen dan terug naar Melbourne om het nieuwe jaar in te luiden. De keuze Sydney en nieuwjaar was moeilijk te plannen, omdat we op 2 januari alweer terugvliegen.
Ik heb dus een nog een super maand in het vooruitzicht en tot nu toe een geweldige tijd om op terug te kijken.

Ik wil jullie heel erg bedanken voor alle berichtjes en zal ook even reageren.

Hopende op vele reacties, groetjes, Guy

Het laden van de foto's duurde even, maar nu kunnen jullie wat beelden bij het verhaal bekijken!