Come to Tasmania

De tijd vliegt. Ik ben al weer bijna een maand weg uit ons koude kikkerlandje en heb jullie pas eenmaal op de hoogte gehouden van mijn gebeurtenissen. Hoog tijd om daar wat verandering in te brengen. Nadat ik ben begonnen met mijn co-schap/rotation hier in Heidelberg (zo heet deze suburb vernoemd naar een bestaande Duitse stad), is er veel gebeurd. Ik heb de nodige ervaringen opgedaan en ben zelfs stiekem een keertje ertussenuit geknepen.
Om maar te beginnen bij het begin, de eerste week. De eerste dagen waren flink wennen, maar zoals in ieder ziekenhuis tot nu toe leer ik ook hier langzaam mijn 'way around'. Door wat te kletsen met de lokale Neurology-studenten werd ik de eerste donderdag uitgenodigd voor een Triviant-avondje door hen georganiseerd in de Student Lounge. Gelukkig geen vragen over Geneeskunde, maar helaas wel over cricket, rugby en de Ozzie Idols. Ingedeeld in een groepje van vijf met mij als Europese vraagbaak kwamen we er echter niet slecht vanaf die avond. Pizza en goedkope bubbelwijn vloeiden vanaf de start rijkelijk en maakten het een gezellig avondje. Zeker toen ons groepje de hoofdprijs, ieder een fles 'champagn' won, had ik het idee wat meer geintegreerd te zijn.
Hetzelfde weekend werd ik door Max et al. meegevraagd om te gaan zeilen. Na een lange vrijdagavond op een houseparty in een van de vele Victoriaanse huisjes in het centrum ging het zaterdagmorgen dan gebeuren. Normaal niet echt iets voor mij, maar deze zeiltocht was toch echt iets anders dan verwacht. Via via konden we onszelf inschrijven als potentiële crewmember van een racezeiljacht dat diezelfde middag een race ging varen. Na een tijdje gewacht te hebben in de bar met zeezicht van de Royal st. Kilda Yacht Club wilden verschillende captains ons wel hebben om aan de touwen te hangen. Zo ook ik. Geplaatst op de boeg met een ervaren rot waren we verantwoordelijk voor het hijsen en spannen van de 'headie', 'kite' en 'sheets'. Volgens captain Chappie zaten we op de eerst geproduceerde fiberglass raceboot te wereld, oftewel een snelle boot. Gedurende de hele middag was er geen moment rust. Vanaf de gezamenlijke start moesten verschillende boeien gerond worden om de finish te behalen. Al met al veel keren overstag en zeilen naar boven en beneden hijsen. In de baai voor Melbourne... Een geweldige ervaring. Na afloop, en een paar biertjes met kapitein Chappie later, werden we zelfs gevraagd om de volgende week weer terug te komen. En dat gaat zeker gebeuren. Het diner die avond aan de boulevard van st. Kilda sloot deze zaterdag perfect af.
Die zondag, bijkomend van alle inspanningen, stond het volgende avontuur alweer op de stoep. Mijn Duitse huisgenootje in de Student Quarters kwam met een super voorstel. De komende week waren er een aantal vrije dagen in verband met het grootste evenement in Melbourne, de Melbourne Cup. Daarover later meer.
Zij had daarom verzonnen om een korte trip te maken, naar Tasmanië. Alleen was dit grote natuurreservaat echter niet zo aantrekkelijk. Daarom aan mij de vraag om mee te gaan. Twee seconden later hadden we de tickets al geboekt. Tsja, ik wist bijna zeker dat de kans om daar heen te gaan niet snel voor de tweede keer voorbij zou komen.
Die woensdagavond zaten we dan ook in het vliegtuig naar Hobart, hoofdstad van de Australische staat Tasmanie. Een eiland van ongeveer 350 bij 350 km. met als grootste attractie de uitgestrekte natuurparken, bestempeld als World Heritage Area. Vol verwachting huurden we de volgende morgen een 11 jaar oude Mitsubishi Magna Executive, the cheapest they got. De eerste dag zou ons naar Port Arthur, een voormalige gevangenkolonie leiden. Port Arthur werd hiervoor gebruikt omdat het op de Tasman Peninsula(=schiereiland) ligt, slechts van het vaste land gescheiden door een strook land van 100m breed, Eaglehawck's Neck. Deze strook werd beveiligd door The Dog Line, een linie van aangelijnde, valse honden. Omdat gevangen vroeger heel slecht konden zwemmen is hiermee een natuurlijke gevangenis zo gefixt. Een mooi verhaal, en zeker een mooie plek om te bekijken.
Na Port Arthur vervolgde onze weg zich naar Wineglass Bay, een must-see volgens alle Aussies vanwege de prachtige vorm ervan. Helaas hielden we die dag niet echt rekening met een in Tasmanië ongeschreven regel; niet rijden als de zon niet aan de hemel staat. Bij schemering, dusk, komt het wild namelijk tot leven. Tasmanian Devils, Wallabys, Echidnas en Wombats steken dan ongevraagd de straat over. Toen ik bijna een Wallaby, een kleine kangaroo, onder de voorbumper had, besloten we daarom om een slaapplaats te zoeken. Op dergelijke momenten is de Lonely Planet heilig. Udda Backpackers, letterlijk in the middle of nowhere, werd de gelukkige. Een hut met haardvuur is de juiste omschrijving voor mijn bedje die nacht. De volgende morgen reden we naar Wineglass Bay, om daar een flinke wandeling te maken en van het uitzicht te genieten. Op tijd vertrokken we weer naar Launceston in het noorden van Tasmanië. We wilden morgen namelijk de mooiste berg van Tassie, Cradle Mountain, beklimmen. De volgende morgen vertrokken we op tijd voor de klim. Na enkele uren kwam de top in zicht, maar om er daadwerkelijk te komen moest toch echt nog 1,5 uur met handen en voeten unsecured geklommen worden. Niet naar beneden gekeken draaide ik me op de top om de afstand in te schatten. Heel erg steil, met mijn lichte fear of heights wat minder prettig voor de afdaling.
Het mooie van Tasmanië is echter het weer waarin zo'n dag verloopt. Die dag ben ik kletsnat gezweet in de volle zon, heb ik door sneeuw gelopen, hagel op mijn hoofd gehad en eindigde ik in de regen. Heel indrukwekkend. Daarnaast zijn de uitzichten over uitgestrekte natuurgebieden werkelijk prachtig.
De volgende dag legden we een flinke afstand af op zoek naar de volgende berg, Mount Rufus. Onderweg maakten we een aantal stops bij watervallen, stranden en uitzichtpunten. De volgende dag, alweer de laatste, stond Rufus op het program. De klim begon al goed met het kwijtraken van het uitgezette pad. Dit was namelijk erg lastig te volgen door honderden omgevallen bomen. De top van een berg is echter makkelijk te vinden, gewoon naar boven toch? Naar beneden overkwam ons echter weer hetzelfde. Na twee uur dwalen zonder een idee te hebben waar ik heen ging werd de stemming toch iets minder. Gelukkig vonden we een track, die ons 2 uur later opgelucht in de Magna liet ploffen. Die avond terug in Hobart, genietend van een grote zak Fish&Chips werd de week voldaan afgesloten. Met een vlucht om 6 uur 's morgens de volgende dag begon het werk alweer vroeg. Deze dinsdag, gisteren, was namelijk 'The Race that stops the Nation', de Cup. Mijn Engelse huisgenoot had kaarten geregeld nadat we na een avondje in de pub besloten hadden dat ik er toch echt heen moest. Mijn Nederlandse vrienden gingen ook, gezelligheid verzekerd dus. Vliegtuig uit, douche in en in een verzameld suit met tie kwam ik bij Max en Viktor aan. Met mijn fles champagne, kwam goed van pas. Naar de Cup ga je als man in pak, als vrouw in jurkje met een hoedje. Er wordt champagne gedronken en op paarden gewed, voorafgegaan door een champagne-ontbijt. Een tiental flessen champagne later vertrokken we naar The Races. De drukte was enorm. 100,000 mensen rondom een horse track, dat is toch iets heftiger dan het Vrijthof met carnaval. Natuurlijk hebben we een bet geplaatst. Jammer genoeg drukte dit de kosten uiteindelijk niet, mede door ingewikkelde berekeningen kregen we niets terug voor onze inzet op de uiteindelijke nummer 2. Maar dat mag de pret niet drukken.
Gisteravond kwam ik moe en voldaan thuis van een geweldige dag en week.
Vandaag begon iedereen weer in het ziekenhuis. Een lekker ontbijt en lunch op kosten van de Farmaceutische industrie maakten het zeker niet slecht vandaag.
Nu nog even drie weekjes 'bikkelen' voordat de grote reis begint. Ik heb tot nu toe in ieder geval genoten!
Heel erg bedankt voor jullie leuke berichtjes!
Veel groetjes vanuit een slapend Melbourne!